Ikebana, to najkrócej rzecz ujmując japońska sztuka układania kwiatów.

Ikebana, to najkrócej rzecz ujmując japońska sztuka układania kwiatów.

Ludzie zachodu do układania kwiatów mają zupełnie inne podejście. My mamy florystykę, która skupia się na dekoracyjnych bukietach. W bukietach podkreślamy ilość i barwę roślin, z których tworzymy bukiet. Staramy się wyeksponować piękno kwiatów.

Japońska sztuka układania kwiatów stara się stworzyć harmonię całej konstrukcji, zachowując rytm i kolor. Ikebana, to sztuka obejmującą nie tylko kwiaty, ale również naczynia, łodygi, liście i gałęzie. Cała struktura japońskiego układania kwiatów nawiązuje do trzech głównych punków odniesienia, mianowicie nieba, ziemi i ludzi.

Japończycy chcą w ten sposób wyrazić swoje zrozumienie dla kruchego życia małej rośliny i jej oczekiwania na swoją przyszłość. Podstawą tworzenia jest pokazanie duchowej, a jednocześnie bardzo szlachetnej wymiany pomiędzy człowiekiem a rośliną.

Poczucie jedności Japończyków z naturą jest widoczne już w najstarszych kronikach. Japończycy już dawno temu wykorzystywali kwiaty oraz gałązki wiecznie zielonych drzew do odwoływania się do bóstw natury (kami).

Skąd się wzięła Ikebana?

To długa historia. Początki ikebany jako sztuki datuje się na okres Muromachi-Ashikaga (1336-1573). Tak się składa, że były to lata burzliwych walk pomiędzy feudalnymi panami w japonii. Ale to właśnie wtedy powstały nowe formy sztuki, które przetrwały do dnia dzisiejszego i stały się ikonami japońskiej kultury. To właśnie do nich należy Ikebana. Początkowo kwiaty te układano aby oferować je Buddzie w świątyniach lub duszom zmarłych. Znane są pamiętniki pewnej damy dworu epoki Heian (794-1185). Sei Shōnagon, bo tak nazywała się owa dama, w swoich zapisanych zeszytach wspomina o „kwiatach wiśni w seledynowym wazonie”.

Ikebana, to najkrócej mówiąc japońska sztuka układania kwiatów. Wraz z ikebaną, rozwinęły się inne dziedziny takie jak: architektoniczny styl shoin-zukuri, ceremonia herbaciana (chanoyu), teatr nō, projektowanie ogrodów.

Autorami tego rozwoju byli doradcy ds. estetyki, zatrudniani przez panów feudalnych i siogunów. Musieli oni pełnić rolę arbitrów w dziedzinie poezji, malarstwa, dekoracji wnętrz, ogrodnictwa, oceniania dzieł sztuki użytkowej. Musieli oni być biegłymi w wykwintnej konwersacji, mieć nienaganne maniery i często pełnili rolę „panów do towarzystwa”.

Style ikebany

Przez wieki stworzono wiele stylów. Powstało też wiele szkół układania kwiatów. Za prekursora ikebany uważany jest pewien mnich żyjący w XV wieku. Jego szkoła, Ikenobō-ryū, od czterdziestu pięciu pokoleń popularyzuje styl rikka, co w dosłownym tłumaczeniu brzmi styl stojących kwiatów. Rikka częściowo łączy się ze stylem chabana. Chabana to,ascetycznysposób aranżowania kwiatów w pomieszczeniu przeznaczonym do ceremonii herbacianej.

Początek wielu popularnym dziś kierunkom dał styl nageire-bana (’kwiaty wrzucane’ do naczynia, wazonu).

W okresie Meiji szkoła Ohara-ryū wprowadziła styl mori-bana. który dzieli się na trzy grupy. Nazwa pochodzi od techniki tworzącej spiętrzony, „nastroszony” układ roślin.

Współcześnie nadal powstają nowe kierunki. Dziś Ikebana jest przedmiotem nauczanym w szkołach i na uniwersytetach.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.